دل جو

رو رو که نه ای عاشق ای زلفک و ای خالک    

ای نازک و ای خشمک پابسته به خلخالک

با مرگ کجا پیچد آن زلفک و آن پیچک             

بر چرخ کجا پرد آن پرک و آن بالک

ای نازک نازک دل دل جو که دلت ماند            

روزی که جدا مانی از زرک و از مالک

اشکسته چرا باشی دلتنگ چرا گردی            

دل همچو دل میمک قد همچو قد دالک

تو رستم دستانی از زال چه می ترسی          

یا رب برهان او را از ننگ چنین زالک

من دوش تو را دیدم در خواب و چنان باشد      

بر چرخ همی گشتی سرمستک و خوش حالک

می گشتی و می گفتی ای زهره به من بنگر  

سرمستم و آزادم ز ادبارک و اقبالک

درویشی وانگه غم از مست نبیذی کم           

رو خدمت آن مه کن مردانه یکی سالک

بر هفت فلک بگذر افسون زحل مشنو           

بگذار منجم را در اختر و در فالک

من خرقه ز خور دارم چون لعل و گهر دارم       

من خرقه کجا پوشم از صوفک و از شالک

با یار عرب گفتم در چشم ترم بنگر                

می گفت به زیر لب لا تخدعنی والک

می گفتم و می پختم در سینه دو صد حیلت  

  می گفت مرا خندان کم تکتم احوالک

خامش کن و شه را بین چون باز سپیدی تو    

نی بلبل قوالی درمانده در این قالک

مولانا