بند حس

پنبه اندر گـــــــــــــوش حس دون کــنید         

بند حـس از چشـــم خود بیرون کنـید

پنبهء آن گــــوش سِر، گوش ســَر اسـت      

تا نگـردد این کَر، آن باطن کَر اســت

بی حس و بی گوش و بی فکرت شــوید          

تا خـــطاب ارجـــعی را بشــــــــنوید

تا به گفـــــــت و گــــــــوی بیداری دَری          

تو ز گفـــــت خـواب، بویی کی بَری؟

سَیر بیرون است، قــــول و فعــل مــــــا        

سَیر باطن هســــــت، بالای ســـــــَما

حس، خشکی دید، کــــــــز خشکی بزاد           

عیســی جان، پای بر دریا نهـــــــــاد

ســــــــیر جســم خشک، بر خشکی فتاد        

ســیر جان، پا در دل دریا نهــــــــــاد

چـــونکه عمر اندر رهء خشکی گــذشت          

گاه کــــــــــوه و گاه دریا، گاه دشــت

آب حیوان از کـــجا خـــــواهی تو یافت؟          

موج دریا را کــــــجا خواهی شکافـت

موج خاکی، وهم و فهم و فکر مـــاسـت           

موج آبی، محو و سُکرست و فناسـت

تادر این سکری از آن سکری تو دور              

تا از این مستی از آن جامی تو کور